آمریکا 190 میلیاردیورو وفرانسه 57میلیارد یورو از گردشگری در آمد داشتند

سهم 10 درصدی گردشگری از تولید ناخالص جهان

ساعت 24- بیشترین گردشگرذبر اساس گزارش وزارت امور خارجه فرانسه این کشور در سال ۲۰۱۷ نخستین مقصد گردشگران جهان بوده است. در این سال بین ۸۸ تا ۸۹ میلیون گردشگر خارجی به فرانسه سفر کردند.

امارها نشان می دهددر سال 2030 شمارگردشگران جهان به یک میلیارد و 800 میلیون نفر می رسد. ین میزانگردشگر در سال2017 نزدیک به یک میلیارد و 200 میلیون نفربوده ست. ایران می تواند با توجه به سرزمین ، تاریخ و اقلیم خود از این میزان گردشکر سهم بالایی داشته باشد و از وابستگی درآمد ارزی به نفت رها شود.این اتفاق می افتد اما نیاز به دگرگونی در بینش و دانش در ساختارها دارد. گزارش زیر که در رادیو بین المللی فرانسه منتشر شده است شاید مفید باشد.

بیشترین گردشگرذبر اساس گزارش وزارت امور خارجۀ فرانسه این کشور در سال ۲٠۱۷ نخستین مقصد گردشگران جهان بوده است. در این سال بین ٨٨ تا ٨۹ میلیون گردشگر خارجی به فرانسه سفر کردند.

بخش اعظم این گردشگران را شهروندان اروپایی تشکیل می دهند، هر چند شمار آنان به طور پیوسته رو به کاهش است. با این حال، در سال ۲٠۱۶ بیش از ۶۴ میلیون گردشگر اروپایی به فرانسه سفر کردند در حالی که این رقم در سال ۲٠۱٣ به حدود ۷۰ میلیون نفر بالغ می شد.

در این حال، شمار گردشگران آمریکایی و چینی در فرانسه در همین فاصله بیش از دو برابر افزایش یافته است.اگر چه فرانسه جلوتر از آمریکا و اسپانیا نخستین مقصد جهانی گردشگران به شمار می رود، اما درآمد فرانسه از محل گردشگری در سال گذشتۀ میلادی ۵۷ میلیارد یورو بوده است، در حالی که آمریکا و اسپانیا به ترتیب ۱۹٠ میلیارد یورو و ۶۰ میلیارد یورو از همین محل درآمد کسب کرده اند.

روی‌هم، صنعت گردشگری در فرانسه ۷٫۳ درصد تولید ناخالص ملی این کشور را تشکیل می دهد و منشاء بیش از دو میلیون شغل مستقیم و غیرمستقیم نیز به شمار می رود. دولت فرانسه قصد دارد با جلب ۱٠٠ میلیون گردشگر خارجی تا سال ۲٠۲۰ به میزان ٣۰۰ هزار شغل جدید بر مشاغل موجود گردشگری در این کشور بیفزاید.

بر اساس گزارش سازمان جهانی گردشگری در سال ۲۰۱۶ بیش از ۱ میلیارد و ۲٠٠ میلیون گردشگر در جهان سفر کرده اند و پیش بینی می شود که این رقم با افزایش سالانۀ ٣٫٣ درصد به ۱ میلیارد و ٨٠٠ میلیون نفر در سال ۲۰٣۰ برسد.به این ترتیب، صنعت گردشگری که بیش از ۱٠ درصد تولید ناخالص جهانی را تشکیل می دهد، در ده سال آینده سهم بیشتری از این تولید را به دست خواهد آورد و هر کشور پیشتازی در صنعت گردشگری به ویژه فرانسه می کوشد که سهم به مراتب بیشتری از این ثروت جهانی را از آن خود کند.

در این حال، به موازات رشد گردشگری چه از منظر شمار گردشگران و چه از منظر درآمد حاصل از این صنعت تأمل در مورد پی آمدهای مخرب آنچه "گردشگری توده ای" خوانده می شود، نیز افزایش یافته است.

رودولف کریستین، جامعه شناس فرانسوی، که پیش از این اثری تحت عنوان نقد نابخردی گردشگری منتشر کرده بود، به تازگی در اثری با عنوان اکوسوسییته توضیح داده است که تا کجا این صنعت به عنوان زاییده سرمایه داری مدرن از بسیاری جهات مخرب و از منظر زیست محیطی ناپایدار است.

او می گوید : اگر چه در آغاز گردشگری منحصر به طبقات اعیان و اشراف و سپس بورژوازی بود، اما با پدیداری جامعۀ مصرفی سرمایه داری پیشرفته پس از دومین جنگ جهانی طبقات متوسط نیز توانستند با تقلید از بورژوازی و اشراف گردشگری را رفته رفته به پدیده ای فراگیر تبدیل کنند.رودولف کریستین تصریح می کند که گردشگری به طور طبیعی به درآمد یا به عبارت دقیق تر به مازاد درآمد طبقات و افراد بستگی مستقیم دارد و این مازاد درآمد هنوز در دسترس همگان نیست.

با این حال، او تأکید می کند که گردشگری همچنان پدیده ای غربی است زیرا، هنوز طبقات مرفه جوامع پیشرفته غربی قدرت مالی سفر کردن و گردشگری را دارند.

با این حال، رودولف کریستین تأکید می کند که در همین جوامع غربی حدود ۴۰ درصد شهروندان همچنان از امکان سفر کردن و لذت بردن از ایام تعطیلات بی بهره اند. بر اساس آمار منتشر شده توسط سازمان دیده بان نابرابری، در حالی که ۵٠ درصد کارگران فرانسوی از امکان سفر کردن بهره مندند، این رقم در نزد کادرهای فرانسه به ۸٠ درصد می رسد. در واقع، بهره مندی از تعطیلات سالانه به منزلۀ برخورداری از امکان سفر کردن نیست و خودداری ۵٠ درصد کارگران فرانسوی از گردشگری نه یک انتخاب که اجبار ناگزیری است که به درآمد آنان بستگی مستقیم دارد.

با این حال، توسعۀ جهانی گردشگری علاوه بر درآمد به توسعۀ پیوستۀ صنعت هواپیمایی نیز وابسته است که خود از منابع مهم آلودگی هوا و تولید گازهای گل‌خانه ای است. درصد تولید این آلودگی توسط کشتی های بزرگ گردشگری به مراتب بالاتر است.

برای نمونه، هر کشتی بزرگ تفریحی روزانه معادل یک میلیون خودرو گازهای گلخانه ای تولید می کند و ساکنان بنادر و مسافران این کشتی ها بیش از همه از این آلودگی رنج می برند.در واقع، صنعت سرمایه دارانۀ گردشگری شیوۀ زندگی است که با زندگی پایدار از منظر زیست محیطی کاملاً ناسازگار است. زیرا، تحقق آن نیازمند توسعۀ بی وقفۀ مهمانسراها و ساخت و ساز و همچنین صنعت حمل و نقل و تولید و مصرف فزایندۀ انرژی است. بازدید از مکان های توریستی نیز علاوه بر مصرف فزایندۀ آب نیازمند بازیابی زباله ها و مقابله با مشکلاتی نظیر ترافیک و افزایش قیمت ها است که معمولاً زندگی افراد بومی را مختل می کند.به همین خاطر، رودولف کریستین، در کتاب جدیدش با عنوان اکوسوسییته می گوید : گردشگری و تعطیلات لزوماً همسان یکدیگر نیستند و بهره مندی از تعطیلات به منزلۀ سفر کردن به دور دست ها نیست.