به اعتقاد کارشناسان و پژوهشگران این سنگ‌نگاره یادگاری از هنر انسان‌های بدوی و چوپانان در دوره‌های مختلف تاریخی است که قدمت کهن‌ترین اثر کشف شده از آنها در کوه ارنان مهریز یزد، به ۱۵۰۰ سال پیش از میلاد و جدیدترین آنها به ۷۱۳ هجری قمری برمی‌گردد.
اما امروز این اثر تاریخی را در گوشه‌ای از بنای مدرسه و بدون هیچ حفاظی، در حیاط مدرسه رها کرده‌اند. از سوی دیگر یادگارنویسی روی این سنگ‌نگاره، خود پدیده‌ای است که با توجه به شرایط نگهداری آن، دور از دسترس نبوده است.
مدرسه «ضیائیه» در یزد در سال ۶۳۱ هجری قمری توسط عارف معروف ضیاءالدین حسین رضی بنا شد و در سال ۷۰۵ قمری توسط پسرانش مجدالدین حسن و شرف‌الدین علی تکمیل شد. از بخش‌های زندان اسکندر به وجود چاهی با قطری حدود دو متر در وسط حیاط این مدرسه ضیائیه می‌توان اشاره کرد که به سردابی به عمق حدود ۵ متر منتهی می‌شود، ارتفاع گنبد این بقعه به ۱۸ متر می‌رسد و دارای گچبری‌های و تزئینات زیبائی با آبرنگ طلائی و لاجوردی بوده که بخش اعظم آن از بین رفته‌است.
سال آغاز ساخت این بنای تاریخی در یزد به قرن هشتم هجری برمی‌گردد، ساختمان تاریخی با یک حیاط و سه ایوان در اطراف آن، که در گوشه‌ی حیاط‌اش، گنبد خانه‌ای قدیمی و تاریخی با ارتفاع زیاد قرار گرفته است.
براساس یک روایت وقتی گروهی از تبعیدیان اسکندر به یزد آمدند، عواملی مانند ویژگی‌های جغرافیایی، دوردستی و سختی راه یافتن به یزد و دوری آن از مراکز بزرگ و پر رفت و آمد در گذشته های دور، باعث ساخت زندانی در این مکان شده است.
گفته می‌شود در زمان حمله‌ی اسکندر این بنا به عنوان یک زندان ساخته شد و مدت‌ها به همین عنوان از آن استفاده می‌شد، اما بعدها این زندان به مدرسه تبدیل شد.
انتهای پیام
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.