ذهنیت دوگانه گرای ایرانیان و کاندیداهای امروز

ساعت 24 - احمد زید ابادی در صفحه تلگرامی خودش نوشت : آقای حسام‌الدین آشنا وصف من از مصطفی پورمحمدی و مقایسه‌اش با کاندیداهای جناح اصول‌گرا را به معنای حمایتم از آقای پورمحمدی تلقی کرده است.واقعیت این است که در صحنهٔ انتخابات من بیشتر یک ناظر و تحلیل‌گرم و هنوز فعالیت بخصوصی به نفع هیچ کاندیدایی آغاز نکرده‌ام.

شرط ناظر و تحلیل‌گر بودن در انتخابات، وصف بی‌طرفانه و بدون هرگونه حب و بغض نسبت به کنش کاندیداها فارغ از داوری اخلاقی در بارهٔ تک تک رفتارهای گذشتهٔ آن‌هاست. از این نظرگاه یک کاندیدا مجموعه‌ای از ضعف و قوت‌های احتمالی است که هیچکدام از آن‌ها نباید نادیده گرفته شود. ذهنیت ثنویت‌گرای ما ایرانی‌ها اما این نوع برخورد در عرصهٔ سیاست را برنمی‌تابد و به راحتی دچار سوء تفاهم می‌شود. طبق منظر ثنویت‌گرا، کاندیدای مورد علاقهٔ ما از هر جهت مظهر حق کامل و رقبای او از هر حیث عصارهٔ باطل‌اند و هیچ وضع نسبی و بینابینی وجود ندارد. برای نمونه آیا اگر کسی بگوید آقای زاکانی پرانرژی‌تر از آقای جلیلی است، از او حمایت کرده است؟ یا بگوید، جلیلی آرام‌تر از آقای قالیباف است، به جمع حامیان وی پیوسته است؟ یا بگوید قالیباف در امور اجرایی خلاق‌تر از آن دوست، وارد صف حامیان او شده است؟ من با آنکه آقای پزشکیان را به لحاظ سابقه و صداقت و پاکدستی بر دیگر کاندیداها مرجح می‌دانم اما تا این لحظه هنوز از او حمایت نکرده‌ام. نوع توصیف‌ام از دیگر کاندیداها نیز به معنای حمایت از آن‌ها نیست. به هر حال، فارغ از علاقهٔ ما، هر یک از کاندیداها در تبلیغات انتخاباتی‌شان به نحوی ظاهر می‌شوند. تا اینجای کار آقای پورمحمدی خود را نسبت به آگاهی از معضلات مزمن کشور و تسلط بر راهکارها بسیار قوی‌تر از کاندیداهای منسوب به طیف اصولگرا نشان داده است. آیا این تقصیر من است؟ یا چون سابقهٔ امنیتی معروفی دارد، من در مقام ناظر و تحلیل‌گر باید نقاط قوت او را نادیده بگیرم و آن‌ها را نقطه‌ضعف نشان دهم؟ به نظرم ما حتی در مقام کنشگر و حامی یک کاندیدا نیز نباید کار را به سفید و سیاه کردن بکشانیم. هیچ فردی در این عالم سفید یا سیاه مطلق نیست. نهایتاً یک نفر من‌حیث‌المجموع از رقبایش برای انجام کار مشخصی مناسب‌تر است و یا حضورش در یک جایگاه، پیامدهای خواسته یا ناخواستهٔ مفیدتری برای جامعه دارد. فعالیت انتخاباتی برای اهل فکر و نظر نباید از این نوع سنجش‌ها و محاسبات فراتر رود. برخی‌ها چنان علاقه و یا نفرتی نسبت به کاندیداها از خود نشان می‌دهند که گویی قرار است داماد خانواده از بین آن‌ها انتخاب شود!همینطور کسانی چنان رای دادن یا ندادن را حیثیتی کرده‌اند که انگار قسیم جنت و نار همین یک فعل است! ظاهراً خامی هم مثل بدبختی انتها ندارد!