کارنامه دولت یازدهم در اقتصاد و سیاست خارجی

بحث مهمی که آقای رییس جمهور، آقای دکتر نیلی به عنوان مشاور و بقیه وزرا به آن اشاره می کنند وجود شرایط رکود تورمی است. یعنی تورم 40 درصد و رشد اقتصادی منفی 5 درصد. این وضعیت عجیبی است به گونه ای که اگر بخواهند سرمایه گذاری را رونق بدهند یعنی انبساط ایجاد کنند، تورم بالا می رود و اگر هم بخواهند جلوی سرمایه گذاری را بگیرند رکود تعمیق می شود و بیکاری افزایش پیدا می کند. در این شرایط دولت برنامه هایی دارد اما بیشتر کارشناسان معتقدند که درحال حاضر راه حل موثر، ورود سرمایه گذاران خارجی است چرا که پول هایی که اینجا هست قدرتمند نیست و به نوعی جابه جایی است. به عنوان فعالان صنعتی چه راه حل مشخصی به دولت پیشنهاد می کنید؟

ظهیری:
کار اقتصاد مملکت با اگر حل نمی شود. سرمایه گذار خارجی و کلا سرمایه جایی می آید که امنیت وجود داشته باشد. اولويت ما در شرايط كنوني جذب سرمايه خارجي نيست. پس باید چه کار کرد؟ مثالی می زنم. ما با هیاتی به چین رفته بودیم البته نه چین حالا. چینی که تازه درهایش را به سوی جهان باز کرده بود و می خواست وارد دنیا شود. جلسه ای با وزیر سرمایه گذاری شان داشتیم. او گفت که ما قانون جذب سرمایه گذار خارجی را تصویب کرده ایم. در این قانون ما منافع کسانی که برای سرمایه گذاری می ایند را در نظر گرفته ایم و آنها را تامین می کنیم. تا مدتی هیچ سرمایه گذاری به این کشور نمی امد که یکی از دلایل کمونیستی بودن نظام این کشور بود. به این ترتیب آنها از کشور های همجوار از سنگاپور، مالزی و اندونزی و بعد شرکت های کوچک دیگر شروع کردند. و الان ما شاهد این هستیم که آنها جواب سرمایه گذاران آمریکایی را نمی توانند بدهند. این وزیر در آن دیدار بیان می کرد که ما به سرمایه گذاران خارجی می گفتیم که بیایید و در کشور ما بر فرض مثال هتل سازی کنید، اما چند شرط را باید رعایت کنید؛ اولا مطلقا نباید نیروی کار بیاورید و دوما ابزار و ادوات نیروی کارتان را هم نباید وارد کشور ما کنید اما در عين حال بايد تکنولوژی و پول بیاورید. برای کشور ما هم و در شرایط فعلی ورود و جذب سرمایه گذار خارجی مکمل قضیه است ولی اصل قضیه نیست. اصل قضیه این است که چند کار باید به صورت موازی و با هم انجام شود. اولا سیاست خارجی باید موازی با این قضیه پیش برود. یعنی اعتماد سازی کند. دوما از بخش تولید داخلی که می تواند به این اعتماد کمک کند، حمایت شود و در نهایت جذب سرمایه گذار خارجی در دستور کار قرار گیرد که البته اگر دو مورد اول رعایت شود شرایطی پیش خواهد امد که سرمایه گذاران خارجی خود به سمت سرمایه گذاری در کشور ما تمایل پیدا خواهند کرد.
دقیقا این امنیت به چه معناست و دولت چه کارهایی باید انجام دهد که این امنیت برقرار شود؟

پور فلاح:
رکود و تورم موجود را جز با پرداختن به یک تولید کارا و موثر نمی توان کمرنگ و یا به تدریج رفع کرد. برای اینکه ما به این توسعه یافتگی در تولید برسیم زیر ساخت ها و زمینه هایی لازم است که امروز فاصله خیلی زیادی تا رسیدن به آن فضا داریم. خیلی سخت است که انتظار داشته باشیم تا فرصت های از دست رفته را خیلی سریع جبران کنیم. در این شرایط باید از جذب سرمایه گذار چه داخلی و چه خارجی استقبال کنیم این معادله اي یک طرفه است. ما دلمان می خواهد که این اتفاق بیفتد اما برای جذب سرمایه باید فضایی ایجاد کرد که سرمایه گذار، اعتماد و امنیت را با رگ وپی حس کند. اگر موفق شدیم که سرمایه، خصوصا سرمایه گذار خارجی جذب کنیم آنگاه معلوم می شود که ما در این مملکت قانون خوب مالیات و کار داریم، دارای سیستم خوب گمرکی هستیم، قوانین قضایی و حقوقی خوبی در این مملکت موجود است و کشور قانونمند و ضابطه مند اداره می شود. راه، فرودگاه و هتل خوب داریم. برای جامعه کار فرهنگی شده است یعنی مردم ما با یک سرمایه گذار اعم از خارجی و داخلی به خصوص خارجی با احترام رفتار می کنند. آیا ما این فاکتورها و مکانیزم ها را داریم؟ به عقیده من خیر و ما در خیلی از این زمینه ها حتی به 50 درصد نیاز هم نرسیده ایم و فاصله زیادی با شرایط مطلوب داریم. بنابراین جذب سرمایه در این شرایط که دولت محدودیت مالی دارد و بدهکاری بسیار سنگینی که از دولت قبل برای او به ارث گذاشته شده بسیار مهم است. وقتی از بدهی ها صحبت می کنیم، بحث 200 هزار میلیارد به میان می آید. یعنی 200 هزار میلیارد تعهدات مشخص نشده که این با 190 هزار میلیارد دیگر که به پیمانکاران، تامین اجتماعی و بانک ها مربوط می شود، متفاوت است. دولت اکنون محدویت منابع دارد. اگر ما واقعا بتوانیم با جذب سرمایه از خارج از کشور تحرکاتی در زمینه های مختلف ایجاد کنیم و در واقع دست تولید را باز کنیم، نباید این فرصت را از دست بدهیم در حالی که این کار راحتی نیست. امروز ریسک ما در دنیا از 6 ، 5 است که بعضی ها هم 6 طبقه بندی می کنند در حالی که این ریسک باید به 3 یا 2 برسد تا سرمایه گذار در این شرایط این آمادگی را پیدا کند تا سرمایه اش را در این مملکت به زمین میخ کند. اگر با توجه به پتانسیل و توانمندی هایی که در این مملکت وجود دارد، منابع زیرزمینی ما که جایگاه دوم را در دنیا از ان خود کرده است، نسل جوان تحصیلکرده، موقعیت استراتژیک و امتیازات دیگر، درایت و خردمندی را هم همراه تصمیمات خود کنیم آنگاه تغییر در شرایط را شاهد خواهیم بود. کشور ما در همین شرایط هم برای بازده سرمایه، از 99 درصد نقاط دیگر دنیا بهتر است. یعنی در ایران می توان پول ساخت و سود برد البته مشروط بر این که به پارامتر هایی که از آنها یاد شد، توجه شود.

ظهیری:
چندی پیش من در برنامه ای تلویزیونی که از شبکه جام جم پخش می شد حضور پیدا کرده بودم. در این برنامه از مردم سوال کرده بودند که آیا علاقه مند هستید تا هموطنان ما بیایند و در ایران سرمایه گذاری کنند؟ حداقل 60 درصد از شركت كنندگان پاسخشان اين بود که علاقه مند به سرمایه گذاری هستند اما در ضمن این سوال را هم داشته اند که آیا شما به ما تضمین می دهید که شرایط لازم برای انجام کار در ایران فراهم باشد؟ ما چه جوابی داریم به آنها بدهيم؟
در این شرایط موضوع جذب سرمایه خارجی را به عنوان راه حلی اساسی و فوری می دانید یا خیر؟

مروج:
به عنوان راه حل بله اما این در حال حاضر راه حلی عملی نیست. ما در شرایط فعلی حتی خروج سرمایه هم داریم. وقتی کسی که می خواهد سرمایه گذاری کند، آمارهایی که از منابع خارج از کشور داده می شود را بررسی می کند و متوجه می شود که در کشور ما حتی سرمایه گذار داخلی آنچنان تحت فشار است که سرمایه اش را خارج می کند، طبیعی است که نبايد نهادهای بین المللی ای وجود دارند که شرایط اقتصادی کشورها را ارزیابی می کنند. بررسی فساد اداری یکی از این موارد است. در سایت «شفافیت بین المللی» آمده است که ایران بین 177 کشور دنیا جایگاه 144ام را دارد. در حالی که در سال گذشته 133 ام بودیم، امسال 11 پله هم پایین آمده ایم. با این شرایط هرکسی که بخواهد سرمایه گذاری کند طبیعی است که صبر و تامل کند. اگر بخواهیم تعریفی ارائه دهیم که چرا امنیت وجود ندارد به نکته ای که به طور جدی با آن روبرو هستیم می رسیم و آن قدرت های متفاوت است. ما تعداد زیادی مراکز قدرت داریم و حتی هنوز در دولت تدبیر و امید هم یک تفکر مشترک اقتصادی نداریم. اطلاعاتی که یکی از آقایان می دهد فرد دیگری عکس آن را ارائه می کند. ما در مورد موجودی صندوق ذخیره توسعه ملی، سه رقم متفاوت از سه مقام کشوری داشتیم که یا واقعا عدد و رقم نداریم و یا اختلاف سلیقه باعث چنین اظهار نظرهایی می شود. من شما را به کتاب «راز سرمایه» ارجاع می دهم. در این کتاب می آید که اول ذخایر مردم را باید مدنظر قرار داد. باید محیط کسب و کارمان اصلاح شود. فراموش نکرده ایم که بانک مرکزی گفته بود که مردم ما، 19 هزار میلیاد تومان لای تشک و متکا دارند! این یعنی حتی آن فردي که در داخل هم هست احساس امنیت نمی کند و مادامی که این شرایط باقی بماند به نتایج مطلوبی نخواهیم رسید.
با توجه به این که یکی از طلبکاران عمده دولت صنعت برق هست. شما بفرمایید که در شرایط فعلی چه راه حلی را ارائه می دهید؟

پورفلاح:
من از طرف صنعت برق مي‌گويم که ما بالقوه 95 درصد تکنولوژی اجرای هرگونه صنعت برق را در داخل کشور داریم. و این باید بالفعل شود. درحالی که این توان به واسطه وضعیت بد اقتصادی در 8 سال گذشته تقریبا مخفی شده و نمی تواند به فعالیت خود ادامه دهند. شاید ما یکی از صنایعی باشیم که می توانیم برای جذب سرمایه های خارجی و بازده سریع این سرمایه ها وارد شویم. علت این است که ما می توانیم تاپ منطقه از نظر تولید انرژی و انتقال باشیم. کما اینکه ما در بسیاری از ایام سال مقادیر زیادی اضافه تولید برق داریم اما چون خطوط انتقال آن به خارج از کشور را نداریم نمی توانیم بهره برداری لازم را از این توان داشته باشیم. در حالی که نه تنها همسایه های ما بلکه کشور هایی همچون مصر طالب این انرژی هستند اما به واسطه طرز تفکر اشتباهی که در گذشته وجود داشته توفیقی حاصل نشده است. تفکري اشتباه مبنی بر این که به اندازه کافی بودجه در وزارت نیرو صرف شده و الان باید این بودجه کاهش پیدا کند منجر به اين شد كه به توسعه‌اي كه نيازمند سرمايه گذاري بخش توليد برق بود دست پيدا نكنيم. بسیاری از پیمانکاران ما به این دلیل که در داخل سرمایه گذاری کردند اما برگشت سرمایه شان را با توجه به قوانین موجود شاهد نبودند رویه خود را تغییر داده اند. می توانم ادعا کنم که بسیاری از پروژه هایی که در حال حاضر از آنها استفاده می شود بر دوش پیمانکارانی بوده است که با سرمایه خودشان آنها را اجرا کرده اند در حالی که برگشت سرمایه ای برایشان نداشته است. طلب سیستم برق از دولت 15 هزار میلیارد است که این بار سنگینی است البته طلب آب هم حدود 7 هزار میلیارد می شود. من ورود سرمایه گذارهای خارجی را با فرض به وجود آمدن شرایطی که حداکثر استفاده را از منابع داخلی ببریم، امکان پذیر می دانم و به نظر من جز این هم راهی برای برون رفت از نبود بودجه و امکانات مالی وجود ندارد. در حال حاضر رایزنی های زیادی در خصوص ورود سرمايه گذاري‌هاي خارجي به كشور در حال انجام است، منتهی باید زمینه های قانونی، اجتماعی و سیاسی آن فراهم شود.
الان نزدیک به 115 روز از دولت یازدهم می گذرد و بحثی که مدام تکرار می شود این است که امید و اعتماد در بین مردم وجود دارد. امید و اعتماد دو سرمایه بزرگ اجتماعی برای هر جامعه ای هستند که می توانند بستر ساز فعالیت های کارآمد برای عموم شهروندان، نهاد دولت و سایر نهاد ها باشند اما به نظر می رسد که بعد از آن شوق اولیه و آن اعتماد اولیه که در زمان انتخابات پدیدار شد، مردم، شهروندان، فعالان اقتصادی و همسایه های ما در خارج از کشور منتظر این هستند که ببینند آیا در راستای پاسخ به این اعتماد، گامی عملی هم بر داشته می شود یا خیر؟ من نمی خواهم بگویم که امید ها کمرنگ شده است اما به نظر می رسد که به دلایل مختلف از جمله ابعاد بزرگ مشکلات نوعی نگرانی از کم اثر شدن اعتماد و امید در بین مردم وجود دارد. چه کار باید کرد که نهال امید و اعتماد افسرده نشود؟

ظهیری:
امیدی که به وجود آمده یک حسن و یک خطر دارد. حسن اش این است که به صورت مسکن عمل کرد. اگر کسی درد شدیدی داشته باشد به او آمپول مرفین می زنند تا آرامشی به دست بياورد اما غده سرطانی همچنان در او هست. آرامشی که آقای رییس جمهور در این صد روز به مردم منتقل کردند به یکباره جامعه را آرام کرد اما اگر مردم از آن آرامش موقت ناامید شوند خطری به مراتب بیشتر از قبل به همراه خواهد داشت. دولت الان دارد مسایلی را به مردم می گوید که آنها نمی دانستند. احمدی نژاد که نمی امد این حرف ها را بزند. مثلا نمی گفت که ما در فلان استان فقط به مدت سه روز گندم داریم. وقتی که وزرا می ایند و می گویند که صندوق دولت خالی است، برای این ماه نمی توانیم حقوق بدهیم و یا باید درباره یارانه ها فکر دیگری بکنیم به تدریج بدنه جامعه می لرزد. بنابراین آرامش نمی تواند پایدار باشد مگر اینکه نسخه هایی تجویز شود که مردم لمس کنند. دراین شرایط باز بر می گردیم به این که باید به سرعت تولید و اشتغال زایی شود. اكنون تعداد کارخانه های صنایع غذایی ما كه دارند کار می کنند تعدادشان به انگشتان یک دست هم نرسد بقیه زیر 20 تا 30 درصد کار می کنند و کارکنانشان را اخراج کرده اند. اگر «وام سرمایه در گردش» بیاید دیگر سرمایه گذار خارجی نمی خواهد. اگر «وام سرمایه در گردش» را به سرعت تزریق کنند، مواد اولیه در کارخانه ها خواهد امد، کارخانه ها راه می افتند، رقابت شکل می گیرد و تولید و اشتغال را ایجاد کند. این موارد است که به جامعه آرامش می دهد و الا با صحبت مشکلی حل نمی شود.
آقای پور فلاح شما رییس کمیسیون صنعت ایران و رییس کمیسیون کسب و کار هستید و هر روز با این مسایل مواجه می شوید. به نظر شما درست است که این احساس امید و اعتماد نسبت به قبل فروکش کرده است ؟

پورفلاح:
من به دولت یازدهم در این صد روز با توجه به گستردگی خرابی ها و عقب ماندگی هایی که در سال های اخیر به خصوص بخش اقتصاد ما با آن مواجه بود، و با در نظر گرفتن اقداماتی که انجام داده است نمره قبولی می دهم. همین افزایش اعتماد و اطمینان بين فعالان اقتصادی به نظر من فاکتور و دستاورد خوبی بود. روند قبلی به هیچ عنوان چنین اعتمادی را ایجاد نمی کرد و رویکرد دولت یازدهم خود فی نفسه ظرفیتی ایجاد کرده است. اما اگر بخواهیم وارد جزییات شویم؛ به نظر من مساله ای که در بازنگری ممنوع الخروجی ها داشتیم اتفاق خیلی خوبی بود گو آنکه ما در قانون «حمایت از تولید» 2میلیارد تومان سقف بدهی را پیش بینی کرده بودیم اما نهایتا به 500 میلیون تومان رسید. همین که دیگر به فعالان اقتصادی در فرودگاه نمی گویند که تو ممنوع الخروجی و اکنون الزام شده است که قبلا شرایطی که دارد را به او ابلاغ کنند اتفاق بسیار خوبی است. همین که هیات مدیره های قدیم را درباره مسایل پیش آمده در گذشته مسوول می دانند و نه افرادی که تازه روی کار آمده اند، اتفاق خوبی است. در ارتباط با گمرک اتفاقات خوبی افتاد یعنی همین به اضافه منهای ده درصد انحراف، کلی مشکل ایجاد کرده بود. یا امروز با امضای مدیران فضاهای خوبی در اختیار گذاشته شده است و یا طرح عملی کردن ؟؟ مطالبات و بدهی ها. ممکن است در عمل مقاومت هایی انجام شود اما دولت در مجموع دست روی نکات و نقطه ضعف های خوبی گذاشته است. یا تمهیداتی که برای گشایش اعتبار اندیشیده شده است. گو اینکه ما درهمین جلسه «شورای گفت و گو» ی اخیر آنرا به شدت زیر سوال بردیم. ولی بانک ها دارند مقاومت می کنند چون 135 درصد ما را فلج کرده بود این را تا 30 درصد رسانده اند و دولت و بانک مرکزی به شدت دنبال این هستند که این را عملی و اجرایی کنند. حالا این بحث ها وجود دارد که اگر بدهی ای داشته باشیم چه گار کنیم اما در هر حال این چیزی که در دولت تصویب شد به نظر من اتفاق مبارکی بود و یا تسحیلاتی که درباره صندوق ارزی گذاشته اند، حداقل اینکه گفتند بازپرداخت آن دو سال شود، اقدام خوبی بود. دولت دارد روی این نکات کار می کند. یادمان نرود که دولت قبل به هیچ عنوان ، درباره «قانون بهبود مستمر فضای کسب و کار» که تا آن میزان بر رویش مانور کرده بودیم و 29 ماده اش را عملی کردیم، زیر بار نرفت که چند ماده آنرا تدوین کند اما الان چند ماده ان توسط دولت یازدهم تدوین شده است و حتی موادی که مربوط به وزارت امور خارجه میشود. همه را ما منعکس کرده ایم و خیلی با گشاده دستی اینکار دارد انجام می شود و اگر «آیین نامه عملیاتی» آن نوشته شود من مطمئن هستم که گره های زیادی از بخش صنعت، معدن و کشاورزی ما باز می شود یا مثلا بحث سازمان های توسعه ایی. مثلا «سازمان مدیریت و برنامه ریزی». درست است که مجلس به دنبال احیای ان است اما عملا این خاستگاه از طرف دولت فراهم شد و امروز ما خوشحالیم که چنین سازمان مهم و تاثیرگذاری بر می گردد. ما در سال های گذشته می گفتیم که شما پول را به سازمانی داده اید که خودش دارد خرج می کند، هیچ حساب و کتابی نیست اما «سازمان مدیریت» برنامه ریزی و رصد می کرد و اگر تداوم وضعیت قبلی را شاهد می بودیم، یقینا اصلا چنین اتفاقی نمی افتاد. اما بزرگترین دستاورد دولت یازدهم در بین همه این ها، شجاعت و درایت در رسیدن به توافقی در بحث انرژی هسته ای با دنیا بود. درست است که این در حقیقت خواسته عمومی ملت بود و بالاترین مقام نظام هم از آن حمایت کرد اما عملا دیدیم که با مکانیزمی که در گذشته داشتیم به نتیجه نرسیده بودیم و در سایه آن انرژی هسته ای، محدودیت ها و جزیره ای شدن و قطع ارتباط ما با همه دنیا حاصل کار بود. که خیلی از بخش های مولد ما را با مشکل روبرو کرد. بسیاری از آن مشکلات به دلیل عدم درایت و مدیریت مناسب در مسایل داخلی ما بود ولی اگر همان سی چهل درصد را هم بپذیریم رقم بسیار سنگینی است و ما امیدواریم که یخ ها آب شود و من شاهد هستم که خیلی از کشور های اروپایی که تا دیروز جواب سلام ما را هم نمی دادند امروز در سلام دادن از ما پیشی می گیردند. من هفته گذشته هیاتی را به دعوت اتاق ایتالیا به رم بردم. از این هیات به این دلیل که شاید هنوز نمی دانند که فضا درباره ایران چگونه است، استقبال مناسبی نشد و تنها ده دوازده شرکت آمده بودند اما در مدت دو روزی که در ایتالیا بوديم و سمینار داشتیم، شاهد حضور حداقل 50 شرکت بزرگ ایتالیایی بوديم در حالیکه ما قبلا ترکیب اعضایمان را هم اعلام کرده بودیم. دولت ایتالیا در بالاترین سطح، گمرک امنیت ملی، دارایی و مالیات و مدیران عامل بانک ها در این سمینار شركت كرده بودند. البته جا دارد بگویم که همه این ها، نشانه تحولی محسوس در بخش دیپلماسی ماست. وقتی که سفیر دولت یازدهم، معاون خود را برای استقبال از این هیات می فرستد، اهمیتی که به کار اقتصادی می دهند را ثابت می کنند. تا شب این سفیر همراه گروه ما بود و رییس کنفدراسیون صنایع ایتالیا که فوق العاده فرد تاثیر گذاری است هم همین طور. من امیدوارم روزی کنفدراسیون ما هم به این سطح از فراگیری برسد. کنفدراسیون صنایع ما ظرفیت بالایی دارد که از آن استفاده نشده است. می خواهم بگویم که هنوز توافق نامه ای صادر نشده اما آنجا آنقدر استقبال خوبی انجام دادند که ما را شرمنده کردند. همه جا از این هیات استقبال کردند و این نشان می دهد که ایران مملکت پر جاذبه ای است و این ما هستیم که درها را به روی آنها را بسته ایم در حالی که آنها به ما نگاه می کنند. همین الان من خبر دارم که کلی وزیر امور خارجه در نوبت هستند که به ایران بیایند. باید همه اینها را به حساب دستاورد دولت یازدهم نوشت. سطح عقب ماندگی ها و خرابی ها بسیار زیاد است. تا حدي كه حتي در کارگروه اقتصادی رییس جمهور بحث بود که آيا این خرابی ها را با مردم در میان بگذاریم یا خیر؟ برخی معتقد بودند که اگر در میان بگذاریم همین امروز تمامی سوپر مارکت ها خالی می شود! چون مردم می فهمند که ما برای مثال چه مقدار گندم و برای چند روز داریم. روغن و برنج و ... را هم همین طور. بنابراین تصمیم گرفتند که به تدریج بیان کنند تا بحران اجتماعی ایجاد نشود. باید دولت را حمایت کرد. من به اعضای خودم در «کمیسیون صنایع» و «فضای کسب و کار» اعلام کرده ام که باید مقداری سطح توقعمان را پایین بیاوریم و بگذاریم دولت نفس بکشد. باید به آنها زمان بدهیم. در آن صد روز هم قرار بود که وضعیت موجود را بررسی کنیم نه اینکه تغییرات اساسی صورت بگیرد. به نظر می رسد که این لوکوموتیو به ریل برگشته و حالا باید انرژی خود را برای حرکت به دست بیاورد، بنابراین باید سطح توقعمان را در بخش های صنعت و معدن و کشاورزی پایین بیاوریم و 6، 9 ماهی به دولت فرصت بدهیم که بتواند جذب منابع کند. با شرایطی که به وجود آمده ، سپرده های ما در کشورهای مختلف که سال هاست بلوکه شده است، آزاد خواهد شد. باید خوش بین بود و به مردم هم این روحیه را تزریق کرد که صبر کنند. ما مردم صبور و فهیمی داریم. مردم ايران در سکوت در حقیقت وظیفه خود را انجام می دهند. به نظر من بیشتر رای آقای روحانی از طبقه متوسط و پایین جامعه بوده است که این مساله با سیاست های پوپولیستی که در این مملکت جاری بود مقداری خطر را گوشزد می کند. باید تحمل کنیم و ما شاهد هستیم که کارهای خوبی در سطح دولت در حال انجام دادن است.

فارسی :
من فکر می کنم که توده مردم هنوز در همان حالت امیدواری هستند اما پاسخی نگرفته اند. تاثیر امید و اعتماد کوتاه مدت است و مردم عادی کوچه و بازار باید تاثیر را در جیب خودشان ببینید تا متوجه شوند تغییری صورت گرفته است. اقتصاد هم مانند هر موجود زنده ای علایمی دارد مثل «رشد اقتصادی»، «تورم» و «تراز اقتصادی» که ما فعلا در هر سه این موارد مساله داریم . امید داریم اما کار طولانی ای هم در پیش داریم. ما بارها و از گذشته های دور بیان کرده ایم که نفت داریم، طلا داریم، و از این دست موارد. بیایید این رفتار را با ژاپن مقایسه کنیم. در این کشور در دبستان هایشان به کودکان خود می گویند که ما کشور کوچکی هستیم که هیچ چیز معدنی و گیاهی نداریم که به این ترتیب و از همان دوران کودکی، تلاش کردن و کار کردن را به مردمشان یاد می دهند. به نظر من این عامل بسیار مهمی است.
شما به این هدفمندی یارانه ها نگاه کنید. قرار بود یارانه ها هدفمند شود نه اینکه به بیش از جمعیت کشور یارانه بدهیم!

پور فلاح:
دولت یازدهم با پارامترهايي دولت را تحویل گرفته است که بگذارید بار دیگر آنها را مرور کنیم. ما از نظر تجارت خارجی بین 185 کشور 143ام بوده ایم. در مورد پرداخت مالیات 129ام بوده ایم. ببینید که ما چه مقدار فرار از مالیات داریم. در حالی که واحدهای تولیدی ما که چراغ شان روشن است از فشار مالیاتی 25 درصد می نالند. ما در قانون فوری «حمایت از تولید» پیشنهاد کرده بودیم که سه سال تنفس بدهند که در گذشته به شدت با آن مخالفت شد. خوشبختانه این قانون، از هفته قبل دوباره در مجلس مطرح شده است. در ادامه آمارها آمده است که از نظر حمایت از سرمایه گذاران 150 ام هستیم. دریافت اعتبار 83 ام، سقف مالکیت 165 ام، دسترسی به انرژی الکتریکی 163 ام، اخذ مجوز ساخت و ساز 166ام، شروع کسب و کار 87 ام، اجرای قرار داد ها که پارامتری است که بنده مقداری در آن تحلیل هم دارم 53 ام، حل و فصل ورشکستگی 126 ام و در نهایت رتبه کلی ما در سال 2013، 145ام بود که برای سال 2014 پیش بینی 152ام شده است یعنی، فعلا پیش بینی هم کرده اند که ما 7 پله هم سقوط می کنیم و در منطقه هم فقط سوریه و افغانستان بعد از ما هستند و ما اکنون شاهد هستیم که از میان تمامی کشورهای که در سند چشم انداز قرار بود در سال 1404 جلو تر باشیم و در منطقه اول، تا به حال تنها افغانستان و سوریه، دو کشور جنگ زده و بعد از ما هستند و جالب است که گرجستان کشوری که تا هفت هشت سال پیش محلی از اعراب نداشت رتبه اول را دارد و امارات دوم و عربستان سوم است. به هر حال چنین ارثی به دولت یازدهم رسیده است و ما مقداری باید منصفانه به قضیه نگاه کنیم و بگذاریم شش ماهی و نه ماهی بگذرد و بعد دستاوردها را بررسی کنیم. انجمن مدیران صنایعی ما تا امروز راه متعادلی را خصوصا در مسایل پژوهشی رفته و بسیار تاثیرگذار بوده‌اند. اما اکنون و در سطح جدیدی که اقتصاد ما دارد خود را نشان می دهد از انجمن مدیران صنایع انتظاری فراتر از کارهای خوبی که در گذشته انجام داده اند، می رود به گونه ای که خود را آماده کنند که به صورت یک بازوی اجرایی در کنار دولت باشند. شاهد هستیم که وزرا واقعا انجمن را دوست دارند و به اهمیت آن تاکید دارند بنابراین واقعا در این شرایط انجمن هم باید بازنگری ای انجام دهد که در شرایط جدید برای رسیدن به توسعه یافتگی، چه مسیولیت هایی را می خواهد قبول کند و چه میزان خودش را آماده کند که جوابگوی شرایط موجود باشد.