استادیوم آزادی نماد ناتوانی

ساعت 24 - روز یکشنبه سوم اردیبهشت ۱۴۰۲ یکی از مهم‌ترین مسابقه‌های فوتبال در سطح باشگاهی میان دو تیم پرطرفدار ایران در ورزشگاه آزادی تهران برگزار شد. آنهایی که کارنامه مسابقه‌ای این دو تیم را از دهه‌ها پیش دنبال می‌کنند یادشان می‌آید که بیشتر بازی‌های این دو تیم در استادیوم آزادی با بیش از ۱۰۰ هزار تن از مشتاقان فوتبال برگزار می‌شد.

dir="RTL" style="text-align:right">ده‌ها هزار تماشاگر متعصب و میانه‌رو طرفدار این دو تیم بیش از ۱۰۰ مسابقه آنها را از نزدیک دیده‌اند و بررسی‌ها نشان می‌دهد در پایان بازی‌ها هر طرفدار جدا از باخت و برد و غم و شادی راه خود را در پیش می‌گرفت و با دوستان و رقبا به حرف و حدیث و حاشیه‌های بازی می‌پرداخت. شکوه بازی‌هایی که بیش از ۱۰۰ هزار تماشاگر را جذب کنند آن‌قدر بوده و هست که کشورهای فوتبال‌خیز و علاقه‌مندان پرشمار آن کشورها نیز به سختی این میزان تماشاچی را جذب می‌کنند. روز یکشنبه اما استادیوم پیر آزادی فضای غم‌انگیزی را تجربه کرد؛ برگزارکنندگان «دربی» ابتدا تصمیم گرفتند به بهانه اینکه استادیوم فاقد استحکام لازم است محدودیت شدیدی اعمال کنند، بعد تصمیم بر این شد که شمار تماشاگران اندکی افزایش یابد. آنهایی که مسابقه را از تلویزیون نگاه می‌کردند هرگاه می‌دیدند که بخش اعظم استادیوم آزادی خالی از تماشاگر است افسوس روزهای باشکوه سپری‌شده را می‌خوردند. آیا برای کشوری که ادعای داشتن جامعه‌ای نیرومند، اقتصادی بزرگ و امکانات مالی و مادی داخلی فراوان و… دارد هزینه ساخت یک استادیوم دیگر در پایتخت کار سختی است. به نظر می‌رسد هزینه ساخت یک استادیوم صدهزار نفری بسیار کمتر از هزینه‌هایی است که اینجا و آنجا انجام شده و کسی هم خبردار نمی‌شود. اگر تصور این است که استادیوم آزادی استحکام لازم را ندارد پرسش می‌شود چرا برای هزینه‌های تعمیرات از بودجه‌های ملی و عمومی برای این کار برداشت نمی‌شود؟

آیا تعمیر یک استادیوم باشکوه که جمع صدهزار نفری در آن می‌تواند ابعاد بزرگ بودن جامعه ایرانی مشتاق به تفریح سالم را نشان دهد آنقدر گزاف است که جامعه ایرانی از پس آن برنمی‌آید؟ کافی است از هر ایرانی خواسته شود که سرانه فقط ۱۰ هزار تومان به این کار اختصاص دهد و البته اگر این پول زیر نظر یک شورای قابل قبول شهروندان به ویژه ورزشکاران ملی هزینه شود به سرعت این اتفاق می‌افتد. اگر تعمیرات و فقدان استحکام بهانه‌ای برای پوشاندن دیگر مسائل است که هیچ و باید تاسف خورد که نمی‌شود همانند گذشته صد هزار تماشاچی فوتبال را یکجا جمع کرد. شکوه ازدست‌رفته استادیوم آزادی که میزبان صدها هزار تماشاگر در مسابقه‌های ملی بود را مفت از دست ندهیم.