لس آنجلس تایم درباره اجاره‌نشین‌های داریوش مهرجویی چه نوشته بود؟

ساعت24-در زمان نمایش فیلم اجاره نشینها ،روزنامه لس آنجلس تایمز نقد جالبی را بر این فیلم منتشر کرد.

متن کامل این یادداشت به شرح زیر است :

کوین توماس اجاره نشینها ،طنزی هوشمندانه و اجتماعی که شاید استعاره‌ای است از ایران اجاره نشینها اثر داریوش مهرجویی نسیم تازه‌ایست که از همه جای ایران می وزد. طنز اجتماعی چیزی نیست که در حال حاضر بشود در ایران انتظار داشت و این امر باعث شده که فیلم بیشتر لذت بخش باشد. گفته می‌شود طنز این فیلم آن را مردم پسندترین فیلم تاریخ سینمای ایران ساخته است و هیچ فیلم دیگری نتوانسته تا این اندازه –از این نظر _عالمگیر شود. در حاشیه شهر تهران ،در منطقه‌ای شبیه بیابان ،در میانه ناکجا آباد ،یک خانه آپارتمانی فکستنی است که مفهوم جدیدی از بنای بد ساخت را القا می‌کند. چیزی نمانده سقفها فرو بریزد ولوله‌ها بترکد. با این همه عباس با بازی عزت الله انتظامی مباشر شکم گنده میانسال ،بنابه دلایلی ،نه فقط خودش ساختمان را تعمیر نمی‌کند بلکه به مستاجرها هم اجازه انجام چنین کاری نمی‌دهد. یقینا،دعوا مرافعه‌ها راه می‌افتذ ،عربده‌ها کشیده می‌شود ،با مشتهای گره کرده به جان هم می‌افتند و کسان بیشتری واردمیدان عمل می‌شوند ،اشخاصی مثل کارگران وتعمیر کاران بد خلق می فهمند هیچ کس نمی‌خواهد دستمزدشان را بپردازد و نیز چنین بنگاه دار و دلال دوره گرد وولگرد. با این همه در میانه جنجالهای تقریبا پایان ناپذیر ،در می یابیم که مهر جویی برای تمام این مردمی‌که به صحنه کشانده ،دلسوزی می‌کند ،بی آنکه در موردشان به داوری بنشیند. اینکه مستاجرها برحق اند و عباس بر حق نیست مانع از آن نمی‌شود که مهر جویی نقاط ضعفی را که در طبیعت هر کسی هست ،نشان دهد و فراسوی آن ،از سرشت انسانی هر کس تجلیل کند. برای یک کمدی،زمان فیلم قدری طولانی است ،اما زمان اضافی به هدر نرفته است …اجاره نشینها ظاهرا فیلمی‌است حیرت انگیز از مهرجویی ،چون او یکی از فیلمسازان برجسته‌ایران در دو دهه اخیر است که به دلیل دو فیلم غم انگیز گاو و دایره مینا در غرب شناخته شده است …در فیلم اول وابستگی یک کشاورز به گاوش مطرح شده است و فیلم دوم که یکی از شاهکارهای سبک نئورئالیستی است ،درباره پیر مردی است که همراه نوه اش ،در آخرین سالهای رژیم شاه ،به تهران می آید ودر فساد ان رژیم به تباهی کشیده می‌شوند. اگر درآن فیلم،پیر مردی که ناچار می‌شود خون خود را بفروشد ،تمثیلی نقادانه وروشن است ،آیا نمی توانیم اجاره نشینها را تمثیلی از جامعه‌ایران بدانیم ،در دوران معاصر؟مهرجویی استاد کنایه است و زیر کانه پاسخ این پرسش را به خود ما واگذار می‌کند.