کوبایی‌ها در آرزو ی ترک کشور
ساعت 24-در اول ژانویه ۱۹۵۹ فیدل کاسترو، رهبر فقید کوبا، پیروزی انقلاب را در این کشور اعلام کرد. شصت و پنج سال پس از این تاریخ حاکمان و البته محکومان جامعه کوبا میل چندانی برای بزرگداشت سالگرد انقلاب از خود نشان ندادند.
شصت و پنج سال پس از این تاریخ کوبا با بحران و ابرم تورم اقتصادی، سوءتغذیه و وضعیت فلاکت‌بار اقتصادی روبرو است و مردم این کشور با دو گزینه روبرو هستند : یا کشور را ترک کنند یا منتظر بمانند تا حاکمان کشور را ترک کنند. نبرد با قدرت حاکم گزینه مردم نیست. پس از سرکوب اعتراض‌های ژوئیه ۲۰۲۱، فریاد معترضان در خیابان‌ها پژواکی ندارد. در آن تاریخ مردم کوبا در جریان اعتراض‌های خیابانی بی سابقه فریاد می زدند که گرسنه‌اند و خواستار آزادی. تنها در دو سال گذشته بین پانصد تا هفتصد هزار نفر از ساکنان کوبا این کشور را ترک کرده‌اند و این موج گسترده مهاجرت به تدریج کشور را از جوانان و جمعیت فعال‌اش خالی کرده است. به گفته یوآنی سانچز، روزنامه‌نگار و وبلاگنویس معروف کوبایی، کوبا در سال گذشته میلادی عملاً در دروازه‌های جهنم زیست: مایحتاج عمومی یا نایاب هستند یا برای اکثریت بزرگ جامعه فقیر کوبا به دلیل گرانی غیرقابل دسترس هستند. کشور با قحطی دارو و پزشک روبرو است، هر چند پیش از این افسانه‌ها درباره نظام سلامت و بهداشت کوبا روایت می‌شد. شیرازه‌های کشاورزی و صنعت گردشگری کوبا فرو پاشیده‌اند و اکثریت بزرگ جامعه در وضعیت پیش از مهاجرت به سر می‌برد. یعنی کسانی که منتظرند تا در اولین فرصت کشور را ترک کنند. درست هست که آنان همچنان در کوبا ساکن هستند، اما، طوری رفتار می‌کنند که انگار دیگر ساکنان واقعی این کشور نیستند. آنان نه ازدواج می‌کنند و صاحب فرزند می‌شوند و نه حاضرند کار جدیدی را بپذیرند. جوانترها نه درس می‌خوانند نه تظاهرات می‌کنند. همگی به اشباحی در کشتی سرگردان در اقیانوس می مانند.
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.