کارگران و بازنشستگان جورکش فوتبال سیاسی
سهام تامین اجتماعی به هیچ عنوان برای تامین اجتماعی انتفاعی ندارد و فقط زیان و سوخت است.
ساعت 24 - «باشگاه پرسپولیس را به تامین اجتماعی واگذار می‌کنید که از جیب ضعیف‌ترین قشر جامعه برای متمول‌ترین آن، هزینه کنید؟!» اینها بخشی از انتقاداتِ کارگران و بازنشستگان و فعالان صنفی به واگذاری بخشی از سهام باشگاه پرسپولیس به صندوق مادر تامین اجتماعی‌ست؛ صندوقی بین‌النسلی که از بُن متعلق به طبقه‌ی کارگر است و از سال‌های ابتدای دهه ۵۰ شمسی، کارگران شاغل هر ماه سی درصد از حقوق ماهانه خود را در آن اندوخته‌اند تا روز مبادای بیماری و پیری به کارشان بیاید.
سی درصد از مستمری ماهانه‌ی کارگر، رقم بسیار قابل توجهی‌ست؛ اگر کارگران این مبلغ را هر ماه در بانک سپرده می‌کردند یا خیلی ساده‌تر، دلار و طلا می‌خریدند، در زمان بازنشستگی، صاحب یک اندوخته‌ی ریالیِ به‌دردبخور و قابل توجه بودند؛ حالا اما همه‌اندوخته‌ی سالیان‌شان در اختیار مدیریت دولتی سازمان تامین اجتماعی‌ست و این مدیران هر طور که بخواهند با این صندوق و دارایی‌های آن رفتار می‌کنند؛ یک نمونه از این رفتارهای ناعادلانه و یکجانبه‌ی مدیران دولتی، «آری گفتن» به دولت رای دریافت بخشی از سهام باشگاه ورزشی پرسپولیس به جای رد دیون است، باشگاهی که هیچ سودی برای صندوق تامین اجتماعی ندارد و مدیریت سهام آن با توجه به دستمزدهای نجومی فوتبالیست‌ها و مربیان فوتبال و درآمدزاییِ صفر، فقط صَرف هزینه از جیب کارگرانِ زیر خط فقر است. ابلاغیه‌ی واگذاری و افتخارِ آقای وزیر!
۲۱ اسفندماه، محمد مخبر، معاون اول رئیس‌جمهور، تصویب‌نامه ۲۷ دی‌ماه امسال در خصوص واگذاری ۸۰ درصد از سهام پرسپولیس جهت رد دیون دولت را به وزارتخانه‌های اقتصاد، تعاون و ورزش ابلاغ کرد. بر اساس این مصوبه، معادل ۸۰ درصد سهام شرکت فرهنگی ورزشی پرسپولیس متعلق به وزارت ورزش و جوانان، به صندوق بازنشستگی کشوری، سازمان تامین اجتماعی و صندوق بیمه روستاییان و عشایر بابت رد دیون و سایر تکالیف دولت واگذار می‌شود. البته هنوز تعداد دقیق و نهایی قیمت سهام قابل واگذاری، مشخص نشده است اما هرچه که هست، ۸۰ درصد سهام باشگاهِ پرهزینه‌ی پرسپولیس، قرار است به صندوق‌های متعلق به مزد و حقوق‌بگیران منتقل شود. همان ۲۱ اسفند، باشگاه پرسپولیس با انتشار نامه‌ای در سامانه کدال، خبر از مصوبه هیات دولت در خصوص واگذاری ۸۰ درصد از سهام این باشگاه داد. آیا این واگذاری، تحققِ خصوصی‌سازیِ باشگاه‌های ورزشی‌ست، چرا صندوق‌های بازنشستگی را به عنوان مقصد واگذاری انتخاب کرده‌اند و از آن همه‌تر، چرا وزیر کار از این واگذاریِ اجباری و هزینه‌بردار، «با افتخار» یاد می‌کند؟!
پانزدهم اسفند، صولت مرتضوی، وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی، در جمع خبرنگاران گفت: «طبق آخرین تصمیمات موضوع واگذاری پرسپولیس به ما مطرح شده است و صندوق‌های ما از پرسپولیس حمایت خواهند کرد و معتقدیم اگر مدیریت صحیحی بر این باشگاه حاکم شود، این باشگاه‌ها خودکفا و درآمد زا خواهند شد و ما می‌توانیم با کمک هوادارن و استفاده از ظرفیت صندوق‌ها در قالب مسئولیت‌های اجتماعی به باشگاه استقلال و پرسپولیس کمک کنیم که از این وضعیت نجات پیدا کنند». وزیر کار در ادامه تاکید کرد «ما با افتخار پذیرای این باشگاه‌ها خواهیم بود. ...». وزیر کار چطور به خود اجازه می‌دهد ادعا کند «ما از منابع و ظرفیت‌های صندوق‌های بازنشستگی از جمله تامین اجتماعی برای کمک به باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس استفاده می‌کنیم»؟ چرا منابع صندوق‌ها باید صرف یکی از داراترین و متمول‌ترین اقشار جامعه یعنی فوتبالیست‌ها و مربیان فوتبال شود؟ وقتی یک کارگرِ بازنشسته چند ماه منتظر می‌ماند تا بخت به او رو کند! و بتواند ۲۰ میلیون تومان وام بگیرد،
وقتی حقوقش ۷ میلیون تومان و سه برابر زیر خط فقر است، چرا اندوخته‌ی تاریخی‌اش باید به دست مدیران دولتی صندوق در راه خوشحالی هواداران فوتبال و رضایت فوتبالیست‌ها مصرف شود؟ این افتخاری که وزیر کار از آن یاد می‌کند، دقیقاً به چه دلیل است، به این دلیل که دولت به جای رد دیون در قالب سهام سودآور، سهام باشگاهِ پردردسر پرسپولیس را به صندوق‌های بازنشستگی عطا کرده است، به این دلیل که کارگران و بازنشستگانِ زیر خط فقرِ مطلق باید جورِ فوتبال و هوادارانش را بکشند؟!
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.