در ایران در بر همان پاشنه سست می‌چرخد
ساعت 24 - بهار که به ایران می‌رسد جنبش بزرگی درمیان خانواده‌های ایرانی پدیدار می‌سازد. خانواده‌های ایرانی بر پایه یک آیین زیبا و باستانی در شروع فصل بهار جشن می‌گیرند. جشنی به نام نوروز
نوروز برای ایرانیان نمود و نماد دگرگونی درطبیعت است و شهروندان ایرانی با خانه تکانی و زدن به بیرون از خانه می‌خواهند زندگی را نو و تازه کنند.
ایرانیان با این رفتارها و نگاه تازه امیدوارند درسالی که با جشن و سرور شروع شده روزهای بهتری پیش رو داشته باشند. شوربختانه با این همه امیدواری‌های نهادینه شده در دل خانواده‌های ایرانی اما چند سالی است دیگر آن میزان از امیدواری‌های پیشین برای زندگی مادی بهتر و آرامش ذهنی بیشتر را ندارند.
واقعیت این است که در تقسیم قدرت میان مردم و نهادهای حکومتی بخش اصلی و بزرگ‌تر قدرت به نهادهای حکومتی رسیده و شهروندان نسبت به اینکه باید قدرت برتر باشند اما این گونه نیستند و قدرت اندکی در اختیارشان است. نهاد حکومت درایران همه اهرم‌ها و ابزارهای تصمیم‌گیری را در اختیار دارد و تصور می‌کند، می‌تواند با ادامه راهبرد فعلی شهروندان را از گرداب‌های پیش رو رها کند.
تجربه اما نشان داده است نهادهای حکومتی در ایران به دلایل گوناگون و به ویژه اصرار و پای‌فشاری بر این گزاره که دارای قدرت پیش‌بینی و راهبری ممتاز است روزگار را در ایران تیره و تار کرده است. ایرانیان در 6 روز تازه سپری شده از سال 1403 با رصد نصفه و نیمه گزارش‌های رسمی نهادهای حکومتی و بررسی رفتار و گفتار مقام‌های سیاسی به چشم می‌بینند که گویا در بر همان پاشنه 30 ماه زمامداری رییسی می‌گذرد.
دولت سیزدهم در مناسبات خود با نهادهای بالادستی خشوع و فروتنی دارد و در برابر نهادهای مدنی اما تصورات موهوم را دنبال می‌کند. مدیر دیپلماسی خارجی هیچ نشسته بر برج عاج خوش‌بینی‌های بدون ما‌به‌ازا، راه تازهای را نشان نمی‌دهد و اصرار دارد همان راه‌های تکراری را برود و گامی برای آشتی با بخش نیرومند جهان نمی‌گشاید. وزیر اقتصاد همان حرف‌هایی را می‌زند که 30 ماه است تکرار می‌کند و دستاوردسازی کاذب را در دست تبلیغ دارد.
این وزیر هنوز نمی‌داند وظیفه او پول‌سازی برای دولت از راه‌های تازه و مرتبط به امکانات جهانی است. او بازهم از فروش دارایی بانک‌ها و نیز تهدید آن‌ها می‌گوید و بازهم دولت دوازدهم را مسئول همه ناتوانی‌ها می‌داند. رییس بانک مرکزی و نیز رییس سازمان برنامه و بودجه به عنوان دو ضلع دیگر فرماندهی اقتصاد هرگز با چشم‌هایی نیمه باز به ایران و دنیا نگاه نمی‌کنند و همه چیز را نمی‌بینند.
مدیران ارشد این دو نهاد مدیریت تخصیص را بر هر چیز دیگر از جمله گشودن راه اقتصاد ایران بر روی موقعیت‌های بین‌المللی ترجیح می‌دهند. در رفتار و گفتار وزیر نفت، وزیر صنعت، وزیر کشاورزی و... هیچ چیز تازهای دیده نمی‌شود. سالی که نکوست از بهارش پیداست. سال پیش رو با این وضعیت هرگز گامی به جلو نخواهد بود.
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.