نمایش و ماکت سازی به جای خصوصی سازی واقعی
ساعت 24 - شوربختانه ایران پس از اینکه وارد دوران مدرن شد هر پدیده جهانی را با ترفندهای بروکراتها و گروههای ذینفوذ به ماکت تبدیل کرده و پدیدههای نو که راه و آیین تازه برای رشد و توسعه است تبدیل به ضدش شده است. یکی از حیرتانگیزترین ماکتسازی در سالهای پس از پایان جنگ ایران و عراق پدیده بالنده و پیشبرنده خصوصیسازی بوده و هست.
در اواخر دهه ۱۹۷۰ میلادی و دهه ۱۳۶۰ شمسی خصوصیسازی بنگاههای دولتی راهبرد کامیابی شد که در انگلستان زاد و رشد کرد و به آمریکا رفت و در آنجا به درختی ریشهدار تبدیل شد و سپس دنیا را فرا گرفت. این پدیده نو در یک دوره نه چندان بلندمدت، اروپای شرقی و بسیاری از کشورهای آسیایی را نیز طی کرد. در اواخر دهه ۱۳۶۰ و در قانون برنامه اول توسعه بود که نشانههای کمرنگی از خصوصیسازی دیده شد اما در اجرا با سده بزرگی روبهرو شد. در دولت دوم شادروان هاشمیرفسنجانی دو جناح سیاسی اصلاحطلب و اصولگرا یقه دولت را گرفتند که چرا اختصاصیسازی میشود و مجلس وقت نیز با وضع قانون آن را به بیراهه کشاند. در سالهای ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۴ دولت ترسوی اصلاحطلب بهنوعی خصوصیسازی به معنای فروش سهام شرکتهای دولتی را از دستور کار خارج کرد. در دولتهای محمود احمدینژاد چاه بزرگی در سر راه خصوصیسازی کنده شد. بخشی از سهام شرکتهای سرزنده به سهام عدالت اختصاص یافت و بخشی از سهام نیز به شرکتهای خصولتی داده شد. بیراههسازی در دولتهای احمدینژاد در مسیر خصوصیسازی آسیب بزرگی بود که هنوز پابرجاست. دولتهای روحانی نیز تنها کمی جسورتر از دولتهای خاتمی بودند و خصوصیسازی باز هم به محاق رفت. حالا و در ۳۰ماه تازهسپریشده نیز ماکت تازهای برای خصوصیسازی درست شده است. وزیر اقتصاد دیروز در یک گفتوگوی رسانهای یادآور شد بخش بزرگی از خصوصیسازی به روش همه دولتهای پیشین با تهاتر انجام میشود.
تهاتر با پیمانکاران و تهاتر با سازمان تامیناجتماعی. بهنظر میرسد ماکت خصوصیسازی در ایران با اندیشههای جزمی و سفت که نمیخواهد هیچ بخشی از قدرت از کف دولت بیرون کشیده شود باز هم ادامه خواهد داشت. بر این شکل خصوصیسازی جز مرثیه و سوگواری نام دیگری نمیتوان گذاشت. خصوصیسازی به معنای تفویض قدرت از نهاد دولت به نهادهای مدنی است.
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.