در باره یک سایه‌نشینی جنجالی
ساعت 24 - خود را صاحب دولت در سایه‌ای می‌دانست که می‌تواند در 1403 طلوعی درخشان داشته باشد؛ اما با شکست در انتخاباتی که فقط یک نامزد از جریان رقیب در آن حضور داشت و اتفاقا به همان تک‌رقیب هم باخت، می‌خواهد دولت موازی را مانند ماجرای شکستش بعد از انتخابات 92 تشکیل دهد و آرای اصولگرایان را هم پشتوانه دولت در سایه خود می‌داند.
بااین‌حال، ماجرای 1392 با 1403 بسیار متفاوت است. آسیب‌هایی که برای تصمیمات او می‌شمارند، ید طولایی دارد.
خود را صاحب دولت در سایه‌ای می‌دانست که می‌تواند در 1403 طلوعی درخشان داشته باشد؛ اما با شکست در انتخاباتی که فقط یک نامزد از جریان رقیب در آن حضور داشت و اتفاقا به همان تک‌رقیب هم باخت، می‌خواهد دولت موازی را مانند ماجرای شکستش بعد از انتخابات 92 تشکیل دهد و آرای اصولگرایان را هم پشتوانه دولت در سایه خود می‌داند. بااین‌حال، ماجرای 1392 با 1403 بسیار متفاوت است. آسیب‌هایی که برای تصمیمات او می‌شمارند، ید طولایی دارد. افشاگری‌های پورمحمدی در چند فقره‌ای که در مناظره‌ها بیان شد، کافی بود که هم او را برای همیشه از پاستور دور کند و هم پایانی باشد بر دولت در سایه‌اش. افکار عمومی این روزها به خوبی با فعالیت‌های جلیلی و افکار او آشنا شده است؛ بنابراین اینکه او تصمیم گرفته نام دولت در سایه را به دولت رقیب تغییر دهد نیز توفیری در اصل ماجرا نخواهد داشت و باید با ایده شکست‌خورده خود کنار بیاید. بماند که در اصل، اصطلاح دولت در سایه برگرفته از روش و سیستم سیاسی انگلیس است که بر نظام سیاسی بسیاری از مستعمرات سابق بریتانیا -مانند کانادا، استرالیا و نیوزیلند- نیز سرایت کرده است. در‌واقع مفهوم دولت در سایه، نخستین بار در قرن نوزدهم مطرح شد و از همان ابتدا به‌عنوان راه‌حلی برای مهار قدرت و جلوگیری از تک‌قطبی‌شدن قدرت سیاسی شناخته می‌شد.
اجرای آن هم توسط احزابی تعریف می‌شد که ماجراهای خود را داشتند. برای مثال، در سال‌های نخست‌وزیری مارگارت تاچر (۱۹۷۹-۱۹۹۰)، حزب کارگر بریتانیا تحت رهبری نیل کیناک و بعد‌ها جان اسمیت، دولت در سایه قدرتمندی شکل داد و نقش مهمی در مهار سیاست‌های محافظه‌کارانه تاچر ایفا کرد. اما در ایران که جلیلی خود را طلایه‌دار این واژه می‌داند، درحقیقت اولین بار از زبان محسن رضایی خارج شد. او در سال 88 در مناظره با میرحسین موسوی این ایده خود را چنین شرح داده است: «من دولت رسمی دارم و دولت در سایه و دولت سایه‌ام شامل اتاق فکری با حضور سابقون است. منتقدان هم در دولت در سایه هستند. کارش نظارت، مشورت و رصد است. دولت ما، دولت تعریف از یکدیگر نیست». میرحسین موسوی نیز در همان مناظره، به این ایده رضایی چنین واکنش نشان داد: «تفکر من از دولت سایه، مانند انگلیس است که در آن احزاب مخالف، دولت سایه تشکیل می‌دهند. ایجاد «دولت در دولت» باعث اغتشاش است».
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.