آقای پزشکیان کار از دستتان در نرود

ساعت 24 - مسعود پزشکیان رییس‌جمهور ایران شده است. او از 15تیرماه که رقیب تندرو خود را در انتخابات شکست داد تا امروز که دو ماه را پشت‌سر گذاشته به هر دلیل هر روزیک جایی و به مناسبتی سخن گفته است.با توجه به اینکه لابد ایشان کسانی را برای انتخاب واژگان و عبارات لازم برای سخنرانی در هر جایی انتخاب نکرده و این کار را درست نمی‌داند یا به آن باور ندارد یا به خودش بسیار اعتماد دارد

درهر جایی سخنانی بر زبان می‌آورد که هرکدام از آن‌ها در جامعه و در میان دوستان و منتقدان و نیز در جامعه کارگری‌، کارمندی و کشاورزان و پیشه‌وران و صاحبان کارخانه‌ها انتظاراتی بر می‌انگیزد. همانطور که یک خبرگزاری حکومتی و یک روزنامه تندرو به خوبی سخنان پزشکیان را رصد کرده و اولویت‌های رییس دولت را از دل این سخنان بیرون کشیده‌اند؛ «انتخاب فراجناحی مدیران» بیشترین سخن و خواسته آقای پزشکیان بوده است. این تکرار از سوی پزشکیان به نظر می‌رسد از اندازه عبور کرده و پیامدهایی عجیب را در میان گروه‌های سیاسی برپا کرده است. یکی از آن پیامدها این است که جناح سیاسی که آرای مردم را از دست داده حالا طلبکار شده و از پزشکیان می‌خواهند در میان مدیران و معاونان وزیران و نیز روسای موسسه‌ها و سازمان‌های دولتی و نیز استانداران و مدیران استانی از میان اصولگرایان به دولت راه یابند و نیز تغییراتی صورت نگیرد و همه کسانی که هستند بمانند. اگر آقای پزشکیان در این‌باره دست از گفتارهای پرشمار برندارد و برسطح و عمق خواسته‌های رقبای شکست‌خورده اضافه کند به زودی کار از دستش در می‌رود. به این معنی که اگر از میان نیروهای وفادار به تندروها از دولت سایه و دولت سیزدهم کسانی را به دولت راه ندهد فردی معرفی خواهد شد که بر حرف خود استوار نمانده و بی‌وفایی کرده است. اما اگر پزشکیان نیروهای منتقد دولت و نیز مخالفان راهبردی خود را به درون دولت راه دهد یا همین مدیران را نگه دارد درون وزارتخانه‌ها را از هماهنگی و یکپارچگی دور کرده و هر روز باید مرافعه و مجادلات درون وزارتخانه‌ها را حل کند. بدترین اتفاقی که در صورت وقوع شق دوم- یعنی استفاده از منتقدان در درون دولت‌‌- رخ می‌دهد از دست دادن اعتماد رای‌دهندگان است. آقای پزشکیان باید سرمایه سیاسی و اجتماعی که از سمت مردم رای‌دهنده به سویش آمده است را نگه دارد. حرف آخر این است که رییس دولت باید مواظب باشد کار از دستش در نرود و جوری نشود که هیچ تصمیمی گرفته نشود.