در گفتگو با معاون پژوهشی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان مطرح شد؛
«عروسک‌های معلول» را می‌توان وارد دنیای کودکان کرد؟/عروسک سندروم داون «موچولو»
ساعت 24- ساخت و عرضه عروسک‌هایی با نواقض ظاهری و تفاوت‌های فیزیکی نسبت به تعریفی که از یک انسان سالم و کامل در ذهن همه افراد وجود دارد، چندسالی است که در دنیا فراگیر شده است. موضوعی که البته تولیدکنندگان و مسئولان ایرانی به دلیل فقدان یک پیوست فرهنگی کامل و مشابه آنچه که در سایر نقاط جهان اتفاق افتاده، کمتر به آن پرداخته‌اند.
افرادی که از آن‌ها با عنوان معلولین یاد می‌کنیم، یعنی کسانی که یا به دلایل مادرزادی یا به دلیل حوادث و سوانح دچار مشکلاتی از جمله نابینایی _ کم‌بینایی، ناشنوایی _ کم‌شنوایی، مشکلات حرکتی و... هستند، بزرگترین اقلیت جهانی محسوب می‌شوند. کسانی که همه کودکان به مرور و با افزایش سن متوجه حضور آن‌ها در اطراف خود می‌شوند و تازه از همان زمان است که درک می‌کنند اگر خودشان سالم هستند، قرار نیست سایر کودکان هم مثل خودشان بتوانند بدوند، راحت بازی کنند، بدون کمک بشنوند و.... همین موضوع هم یکی از علت‌هایی است که شرکت‌های بزرگ عروسک‌سازی با اتکا به آن سعی دارند تا عروسک‌هایی را وارد دنیای کودکان کنند که آن‌ها را از وجود انسان‌هایی با تفاوت‌های ظاهری آشنا کنند، موضوعی که البته معاون پژوهشی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان معتقد است بدون وجود پیوست فرهنگی شامل فیلم، کتاب داستان، انیمیشن و... موفق نخواهد بود و باید در این زمینه بیش از رسیدن به مرحله نهایی تولید و عرضه عروسک به فکر خلقِ روایت و پیوست فرهنگی بود.
ایرانیان پیشگامِ ساخت عروسک‌های معلول بودند؟
آیدین مهدی‌زاده معاون پژوهشی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ابتدا با تاکید بر اینکه موضوع ساخت عروسک‌هایی با نواقص و تفاوت‌های ظاهری را باید جدا از تولید برخی عروسک‌های بومی که در ساخت آن‌ها عمدا نواقص ایجاد می‌کردند دید، گفت: فرهنگی شرقی _ ایرانی در حوزه ساخت عروسک‌های بومی داریم که آن‌ها را ناقص تولید می‌کنیم؛ به این معنی که عروسک یک پیکرک دارد، اما لزوما تمام اجزایی که بتواند نشان دهنده یک انسان باشد در عروسک وجود ندارد. این کار از آن جهت انجام می‌شد که گذشتگان ما معتقد بودند بشر این جایگاه را ندارد که با ساخت یک عروسکِ کامل و بدون نقص در موضوع «خلق کردن» که ازآن خداوند است دخالت کند. این موضوع وابسته به افکار و فرهنگی است که از گذشته وجود داشته و هنوز هم در عروسک‌های بومی مناطق مختلف مشاهده می‌شود و ربطی به ساخت عروسک با هدف نشان دادن معلولیت‌ها نداشته و کارکرد روانشناسانه و مددکارانه هم ندارد.
او افزود: حتی اگر امکاناتی مانند نخ و سوزن برای دوخت دهان، بینی و چشم را هم برای عروسک داشتند این کار را نمی‌کردند. یک نمونه مهم در این زمینه عروسک تُرکَمنِ «قورچوق یا قورجاق» است؛ عروسکی که صورت ندارد چراکه این قوم معتقد بودند صورتگری کاری مخصوصِ خداوند است و انسان نباید دست به این کار بزند.
«عروسک‌های معلول» را می‌توان وارد دنیای کودکان کرد؟/عروسک سندروم داون «موچولو»
عروسک قورجاق که به عنوان میراث ناملموس قوم ترکمن در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است
مهدی‌زاده ادامه داد: جریان دیگری برای ساخت عروسک‌هایی داریم که اساسا عروسک‌های توانبخشی هستند تا به وسیله بازی با این عروسک‌ها بتوان برخی مشکلات و نواقص در کودکان را برطرف یا کمرنگ کرد. باز این موضوع هم نباید با عروسک‌هایی که نشان دهنده یک ناتوانی یا بیماری است اشتباه گرفته شود.
ایسنا
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.