نگفتن و ننوشتن چاره درد مردم نیست

ساعت 24 - شوربختانه و با ناراحتی تمام‌عیار باید نوشت و گفت اقتصاد ایران در هر روزی که سپری می‌شود از روندهای بالنده جهانی دور و دورتر می‌شود. به این معنی که ایران نمی‌تواند تکنولوژی روزآمد در صنعت، در معدن، در کشاورزی و در آموزش نیروی انسانی را در اختیار داشته باشد.

شتاب روزافزون رشد تکنولوژی در دنیا و گام‌های آهسته ایران در این مقوله به جایی خواهد رسید که رسیدن به صف اول کشورهای دارای تکنولوژی به رویا تبدیل خواهد شد. متاسفانه ایران از این نظر حتی از کشورهایی مثل ترکیه و چین نیز عقب افتاده است.

فروش روزافزون کالاهای چینی و ترکیه‌ای در بازارهای ایران و نیز تمایل خرید لوازم خانگی و تلفن‌همراه و اتومبیل ساخت کره‌جنوبی نزد ایرانیان فاصله دو کشور را نشان می‌دهد. اقتصاد ایران در دهه‌های تازه‌سپری‌شده – به‌ویژه پس از اعمال رژیم تحریم‌های باراک اوباما و دونالد ترامپ- حتی نمی‌تواند از ثروت‌های طبیعی خود بهره‌برداری کند و… بدترین اتفاق این است که سیاست خارجی ایران در منطقه و در جهان نهادهای حاکمیتی را به جایی رسانده که باور دارند نباید در شرایط حاضر روی نقاط ضعف اقتصاد ایران انگشت گذاشت و باور دارند ننوشتن و نگفتن دردها و رنج‌های اقتصادی به سود امنیت است.

این روزها اگر نگاهی به رسانه‌های ایران بیندازیم می‌بینیم منتقدان اقتصادی راهبردهای حکومتی اقتصاد و نیز رفتارهای دولت یکی پس از دیگری سکوت پیشه کرده و دندان روی جگر گذاشته‌اند و انتظار دارند این روزهای سخت سپری شود تا بتوانند به دولت تازه بر سر کار آمده بگویند که ادامه دست‌فرمان امروز و راهبردهای اجرایی، کشتی اقتصاد ایران را به سوی خشکی می‌راند.

واقعیت این است که در این روزهای دشوار شاید نوشتن درباره دردها و رنج‌های شهروندان و برافروختن آتش درون آن‌ها می‌تواند کار را بدتر کند و شاید باید چیزی نگفت. از سوی دیگر نیک می‌دانیم نگفتن و ننوشتن چاره دردهای مردم نیست. نگارنده در این روزهای دشوار به دولت و نیز شخص پزشکیان توصیه می‌کنم به جای اینکه تصمیم‌های روزانه بگیرد و هر روز اقتصاد را با وصله‌پینه پیش براند در داخل دولت و نیز با استفاده از نیروهای کارشناس و دلسوز ایرانی داخل و خارج از کشور برنامه هفتم توسعه را در دستور مطالعه جدی قرار داده و اصلاحات ساختاری در آن پدیدار سازد.

راهبرد این باشد که اقتصاد ایران بدون دادوستد با غرب پژمرده‌تر می‌شود و باید در تجارت و در دادوستد سرمایه و تکنولوژی بین چین و آمریکا تعادل برقرار شود. نام بردن از آمریکا به این دلیل است که اروپا و کشورهایی مثل ژاپن، استرالیا و کانادا و کره‌جنوبی با این کشور متحدند. حالا که قرار نیست در این وضعیت سخت کار بزرگی انجام شود راه یادشده می‌تواند به ایران کمک کند.