دست‌های و جیب‌های خالی بلوچ های ایران
ساعت 24 - سیستان‌وبلوچستان نه‌فقط مدرسه درست و درمان ندارد که جاده و کامیون و راه‌آهن و فرودگاه درست و درمان هم ندارد. بر‌اساس گزارش اداره کل راه و شهرسازی سیستان‌وبلوچستان، این استان کمترین سرانه بزرگراه و جاده در ایران را دارد و سال‌های سال است اتصال بنادر این استان و راه‌آهن آن به شبکه ریلی کشور در رسانه‌ها مطرح می‌شود و به جایی نمی‌رسد.
فرودگاه کنارک بخشی از یک پایگاه شکاری است. با پروازهای محدود و باند کوچکی که در صحرایی بی‌آب و علف محصور شده است.
اینترنت یک خط در میان قطع می‌شود. فقط در چابهار یا شهر بزرگی مثل زاهدان است که دسترسی به اینترنت بد نیست، اما در شهرهای کوچک و روستاها اتصال به اینترنت به‌سختی ممکن است. در جاده‌ها که تقریبا هیچ.
دسترسی به آب شرب بهداشتی و گاز هم دشوار است. معین‌الدین سعیدی، نماینده چابهار در مجلس شورای اسلامی، به برنا گفته است که فقط ۱۹ درصد مردم سیستان‌وبلوچستان به آب شرب بهداشتی دسترسی دارند.
جاده، راه‌آهن، آب، گاز، اینترنت و... که نباشد کارخانه هم نمی‌تواند باشد. سهند می‌گوید قصد داشت کارخانه سنگ ساختمانی در چابهار بسازد اما وقتی دسترسی به جاده و کامیون دشوار است، چگونه مواد اولیه به کارخانه برسد یا کالای تولیدشده را به بازار بفرستند؟
او توضیح می‌دهد که دو سال برای ساخت کارخانه سنگ در چابهار دوندگی کرد و در‌نهایت تشخیص داد که کار در عمان ساده‌تر و سودآورتر است.
در شهرک صنعتی چابهار، کارخانه‌ای فقط با ۱۰ درصد ظرفیت تولید خود کار می‌کند. مدیران کارخانه می‌گویند که جاده و ریل نیست، برق قطع می‌شود، گاز نیست و نمی‌شود با دست خالی کار کرد. آن‌ها توضیح می‌دهند که دولت توقع دارد کارخانه‌دار نیروگاه برق بسازد، اما کارخانه‌دار می‌تواند گاز استخراج کند؟ می‌تواند جاده بسازد یا راه‌آهن راه بیندازد؟ می‌تواند ایرلاین داشته باشد؟
کارخانه که نباشد برای مردم شغلی نیست. مرکز آمار ایران در آخرین گزارش خود اعلام کرد که در تابستان ۱۴۰۳ بیشترین نرخ بیکاری کشور از آن سیستان‌وبلوچستان و با رقم ۱۴ درصد بوده است.
سیستان‌وبلوچستان در شرایطی رکوددار بیکاری در ایران است که بیشترین جمعیت جوان کشور را در خود جای داده است. مرکز آمار ایران گزارش می‌دهد که نزدیک به ۶۴ درصد جمعیت این استان زیر ۳۰ سال سن دارند و بیکاری یکی از دلایل مهمی است که باعث مهاجرت گسترده مردم از سیستان‌وبلوچستان شده است.
در هر دوره سرشماری عمومی، جمعیت خارج شده از سیستان‌وبلوچستان بیشتر از مهاجران به این استان بوده است. در سرشماری سال ۱۳۹۵، میزان مهاجران خارج شده حدود ۲۹ هزار نفر بیش از مهاجران وارد شده به استان بوده است.
گذشته از این تراکم جمعیت در سیستان‌وبلوچستان فقط ۱۷ نفر در هر کیلومتر مربع است؛ آن‌هم در شرایطی که میانگین تراکم جمعیت در هر کیلومترمربع کشور ۵۱ نفر است.
گذشته از آن‌هایی که ترک دیار کرده‌اند، بسیاری از آن‌هایی که مانده‌اند در فقر دست‌وپا می‌زنند.
نرخ محرومیت در این استان بسیار بالا و حدود ۶۲ درصد است که رتبه اول را در کشور دارد و تفاضل این نرخ با نرخ محرومیت تهران، حدود ۴۵ واحد درصد است که نشان از محرومیت مزمن در سیستان‌وبلوچستان دارد.
استانداری سیستان‌وبلوچستان گزارش داده است که حدود ۴۲ درصد مردم این استان در حاشیه شهرها و سکونتگاه‌های غیررسمی زندگی می‌کنند و استراتژیک‌ترین بندر ایران یعنی بندر چابهار بزرگترین بافت حاشیه‌نشین کشور را به نام خود ثبت کرده است.
حالا مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهور، می‌گوید پایتخت کشور باید به سواحل جنوبی، چابهار و سواحل مکران منتقل شود و نماینده‌های مجلس پشت میکروفن‌های بهارستان داد سخن می‌دهند که ۲۰ تا ۳۰ میلیون نفر می‌توانند در سواحل مکران ساکن شوند، اما از واقعیت تا آرزو فاصله بسیار است و سیستان‌وبلوچستان که می‌توانست به‌تنهایی امارات ایران باشد، غریب و مهجور مانده است.
سیستان‌وبلوچستان با تنها بندر اقیانوسی ایران که اگر رواج و رونق به خود ببیند، کاروبار بنادر و اسکله‌های امارات را آجر می‌کند و سواحل مکران همان زیبای خفته در تن‌پوش فقر است؛ با کوه‌های مریخی، کویر فروغلتیده در دریا، جنگل‌های جادویی حرا، دریاچه صورتی، ناف زمین و گل‌فشان و خلیجی سبز و آبی که هر صبح غرق می‌شود در آواز مرغان دریایی و رقص دلفین‌ها. همان مادر زیبایی که‌هاروت، دوست محمد، میرگل، بادام و... هنوز سر به دامان او می‌گذارند، حتی اگر زبان شیرین قصه‌های مادر را از آن‌ها دریغ کرده باشند. روزنامه شرق
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.