مرز باریک بی‌خانمان شدن در تهران
ساعت 24 - چه شهروندی در تهران و یا استانبول باشید، چه ساکن برلین، بروکسل و یا لندن و تورنتو، چهره اصلی فقر در جامعه را با یک تصویر تکرارشونده در تمام شهرهای دنیا می‌بینید؛ بی‌خانمانی. بی‌خانمان‌ها، صدای بلند فقر و چهره عیان آن، در هر اندازه‌ای، در جامعه هستند.
در ایران اما، روایت‌ها و آمارهای متناقضی درباره پدیده بی‌خانمانی وجود دارد. هرچند که مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی در مرداد سال ۱۴۰۲، «پشت‌بام‌خوابی»، «موتورخانه‌خوابی»، «ماشین‌خوابی»، «گورخوابی»، «اتوبوس‌خوابی»، «خانه‌به‌دوشی»، «شغل‌گزینی سرپناه‌جویانه» و «هم‌خانگی» چند خانواده در یک واحد مسکونی را ۸ شکل بی‌خانمانی در ایران دانسته است و این موضوع را به افزایش مشکلات اقتصادی و اجتماعی مرتبط می‌داند، اما آمارهای موجود درباره بی‌خانمانی حتی با روایت رسمی از فقر هم هم‌خوانی ندارد. فقرا بیشتر شدند، اما بی‌خانمان‌ها، یک دهم شدند!
طبق اعلام وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی، در سال ۱۴۰۳ حدود ۳۰ درصد از جمعیت کشور زیر خط فقر قرار دارند، رقمی که از سال ۱۴۰۰ تغییری نکرده است. با این حال، شکاف میان درآمد و هزینه همچنان رو به افزایش است. خط فقر در سال ۱۴۰۳ حدود ۲۰ میلیون تومان برآورد شده، در حالی که حقوق پایه ماهانه کارگران تنها ۷ میلیون و ۱۶۶ هزار تومان است.
همچنین آخرین بررسی مرکز پژوهش‌ها نشان داده که هزینه تامین مسکن در پنج سال منتهی به ۱۴۰۱ بیش از ۹ برابر شده است، در حالی که میانگین دستمزدها کمتر از ۷ برابر افزایش داشته است. بر اساس آمار وزارت راه و شهرسازی، تا بهمن ۱۴۰۰ حدود ۲۰ میلیون نفر از جمعیت ایران در مناطق حاشیه‌ای زندگی می‌کنند.
با این حال محمد نقیب، مدیرعامل سازمان خدمات و مشارکت‌های اجتماعی شهرداری تهران در ابان ۱۴۰۳ تعداد افراد بی‌خانمان در پایتخت را بین یک هزار تا یک هزار و ۵۰۰ نفر برآورد کرده است. هرچند گفته که پایش دقیقی درباره دلایل بی‌خانمانی و نوع آسیب‌های این افراد انجام نشده است و این سازمان آماری از افراد بی‌خانمان به صورت تفکیک شده ندارد.
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.