«تخریب آلونک‌های فقرا» خلاف حقوق انسانی است

ساعت ۲۴ - اولین وزیر رفاه و استاد برنامه ریزی و طراحی شهری و منطقه‌ای در دانشگاه شهید بهشتی گفت: هر انسانی که در شهر زندگی می‌کند، همانقدر حق دارد که من حق دارم. نمی‌توانیم بگوییم که او بی‌دلیل از روستا به اینجا آمده است. حق مهاجرت حق هر کسی است که به شهر آمده و در آن زندگی می‌کند.

«محمدحسین شریف‌زادگان» اولین وزیر رفاه و استاد برنامه ریزی و طراحی شهری و منطقه‌ای در دانشگاه شهید بهشتی در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا درباره چالش‌های مدیریت شهری گفت: در مسئله مدیریت شهری به وضعیتی رسیده‌ایم که می‌بینیم بسیاری از معابر شهری، به ویژه معابر بزرگ، هم محل تصادف هستند و هم اینکه انتظار می‌رود باید با این حجم از اتوبان‌ها ترافیک خیلی کمتری مواجه باشیم. اما آنچه می‌بینیم خلاف این است. آیا راه‌های ما در پایتخت به درستی کارکرد خود را ایفا می‌کنند یا خیر؟ گفت: باید توجه داشت که مشکلات مدیریت شهری در ایران بسیار فراتر از این موارد است.

این استاد دانشگاه با اشاره به فاصله شمال و جنوب شهر تهران گفت: قبل از انقلاب، شمال شهر و جنوب شهر داشتیم که جنوب شهر مناطق محروم بودند و بعد از انقلاب به آن‌ها رسیدگی شد و اتوبان کشیده شد، امکانات زیادی از جمله بیمارستان‌ها و خدمات اداری برای آن‌ها فراهم گردید، اما این‌ها کافی نیست. در ایران، حدود چهل درصد از مردم اصلاً اتومبیل ندارند و حتی سوبسید بنزین نیز شامل آن‌ها نمی‌شود. به عبارت دیگر، هر سوبسیدی که می‌دهیم، گروهی از مردم محروم می‌شوند.

شریف زادگان اضافه کرد: شهر این‌گونه‌ است که هر کسی که در آن زندگی می‌کند، حق داشته باشد و همه از تمام مواهب زندگی انسانی خود بهره‌مند شود، فارغ از اینکه فقیر باشند یا غنی. طبق قانون اساسی ایران، داشتن مسکن حق هر انسان شهروندی است. نمی‌توانیم بگوییم کسی که پول ندارد، حق ندارد. این حق وجود دارد. بنابراین اگر زمانی قوانین و مقررات ما به نحوی بود که شامل حال آن‌ها نمی‌شد، این شهر ما یک شهر عادلانه نیست و عدالت شهری در اینجا رعایت نشده است.
هر انسانی که در شهر زندگی می‌کند، همانقدر حق دارد که من دارم

این استاد دانشگاه سپس با اشاره به کتاب «عدالت شهری» که به بررسی ویژگی‌های یک شهر عادلانه می‌پردازد، گفت: خانم فاینشتاین، استاد دانشگاه‌هاروارد در آنجا توضیح می‌دهد که شهری عادله است که همه گروه‌های اجتماعی از آن بهره‌مند شوند، به‌ویژه گروه‌های فرودست. امروز اگر کسی در یک گوشه شهر یک آلونک بسازد، آن را تخریب می‌کنند. از نظر قوانین و مقررات شهری، می‌توانند طبق ماده صد، آن را تخریب کنند، اما از نظر انسانی چه؟ هر انسانی که در شهر زندگی می‌کند، همانقدر حق دارد که من حق دارم. نمی‌توانیم بگوییم که او بی‌دلیل از روستا به اینجا آمده است. حق مهاجرت حق هر کسی است که به شهر آمده و در آن زندگی می‌کند.
مدیران شهری نباید به فکر طرد مهاجران روستایی از شهر باشند

شریف زادگان افزود: مدیران شهری وظیفه دارند که برای این افراد نیز تمهیداتی فراهم کنند و نمی‌توانند آن‌ها را طرد کنند. همه افرادی که در شهرها زندگی می‌کنند، حق حیات دارند. به زعم فقر و نابرابری نمی‌توانیم این‌ها را طرد کنیم. باید برای آن‌ها راه‌حلی پیدا کنیم. برای مثال در بندرعباس، یک خانم سرپرست خانوار با چند بچه زندگی می‌کرد و آن‌ها یک خانه غیررسمی ساخته بودند. ذیل ماده ۱۰۰، شهرداری با بولدوزر به تخریب آن خانه پرداخت. بچه‌ها و خانم هم گریه می‌کردند و مردم نیز نظاره‌گر بودند. از نظر اجرای قانون این کار درست بود و هیچ مشکل قانونی ندارد. اما قانونی که حقوق انسان‌ها را زیر پا بگذارد، مشکل دارد. این حق هر کسی است که اختیار دارد و می‌تواند مهاجرت کند. یک شهر باید ظرفیت این را داشته باشد که این مسائل را حل و فصل کند. ما می‌توانیم بگوییم که حق نسبت به شهر برای فرودستان به رسمیت شناخته شده است، اما نه در قوانین.