سرمایه های گریزان از تولید

ساعت 24 - مقام‌های دولت چهاردهم به ویژه رییس و معاون اول او در روزهای تازه سپری‌شده گفته‌اند همه کوشش خود را برای اجرایی کردن شعار سال یعنی سرمایه‌گذاری برای تولید انجام خواهند داد. مشکل اما اینجاست در حالی که میزان نقدینگی در ایران به عدد 1000هزار میلیارد تومان رسیده اما نرخ رشد سرمایه‌گذاری به ویژه سرمایه‌گذاری در بخش تولید بسیار نازل است و فعالان اقتصادی دنبال تامین سرمایه‌اند.

دلایل رشد سرمایه‌گذاری در بخش تولید پرشمارند و اگر قرار بر این است که رشدی در سرمایه‌گذاری پدیدار شود باید این صخره‌ها برداشته شوند‌.

واقعیت این است که اگر سرمایه‌‌گذاری در بازارهای موازی مثل سرمایه‌گذاری در بازار طلا، بازار ارز و دیگر بازارها را از نظر بازدهی و نیز از نظر میزان دردسرهایی که دارند با سرمایه‌گذاری در بخش تولید مقایسه کنیم به صاحبان سرمایه حق می‌دهیم منابع خود را به جای اینکه در بخش تولید به کار گیرند آن را به بازارهای رقیب ببرند.

در وضعیتی که دولت برای تعیین قیمت کالاها‌ی تولیدی دخالت تام و تمام می‌کند چرا باید سرمایه‌گذاری توسعه یابد. در حالی که دولت یک رقیب جدی برای بخش تولید برای استفاده از منابع بانکی شده و تعیین می‌کند منابع بانک‌ها به مصرف وام ازدواج و وام جوانی برسد و نیز شرکت‌های دولتی در صف اول استفاده از منابع بانکی قرار دارند معلوم است که بازار پول نیز نمی‌تواند به بخش تولید کمک کند.

سرمایه‌گذاری عمرانی از سوی دولت که در دهه‌های پیشین یکی از موتورهای سرمایه‌‌گذاری است نیز به دلیل کمبود منابع دولتی سال‌های قابل اعتنایی است که نیروی کافی برای به حرکت در آوردن موتور رشد سرمایه‌‌گذاری را از دست داده است در حالی که سرمایه‌‌گذاران در بیشتر کشورها در استفاده از پس‌اندازهای بین‌المللی از راه‌های سرمایه‌‌گذاری مستقیم خارجی‌، فاینانس و یوزانس استفاده می‌کنند‌.

سهم این بخش از سرمایه‌‌گذاری در کل سرمایه‌‌گذاری‌ها روندی فزاینده دارد اما شوربختانه این راه نیز برای ایرانیان بسته شده است. یکی از نتایج تحریم اقتصادی ایران بریده شدن پای سرمایه‌‌گذاران بین‌المللی است. به این ترتیب راه‌های سرمایه‌‌گذاری به ویژه در بخش تولید بسته شده است.

چه باید کرد؟ یک راه اصلی که باید باز شود این است که راهبندان‌های پدیدار شده بر مسیر سرمایه‌‌گذاری‌ خارجی باز و سرمایه ارزی به همراه تکنولوژی وارد اقتصاد کشور شود. راه دوم این است که بانک‌ها را از پرداخت اعتبارات تکلیفی و نیز بخش تولید را از مزاحمت‌های دولتی رها سازیم.