دولت قبل از توسعه به فکر ترویج فرهنگ توسعه باشد

شاید زیاده گویی نباشد اگر ادعا کنیم به تعداد افرادی که در حوزه توسعه صاحب نظر می باشند می توان تعاریفی از توسعه ارائه داد.وجود این تعداد تعریف و تلقی از توسعه خود بیانگر پیچیدگی درونی توسعه می باشد. واضح است مفهومی که در مقام تعریف تا این مقدار تفسیر بردار است در مقام عمل و اجرا دارای چه مشکلات و معضلاتی می باشد.اما کار آنجا سخت تر می شود که واژه فرهنگ نیز در کنار توسعه بنشیند و عبارت فرهنگ توسعه را بسازد.فرهنگ و توسعه هردو دارای موئلفه هایی هستند که در گذر زمان تغییر می کنند و ارائه تعریفی موافق از این دو برای یک جامعه به غایت دشوار است.
بطور کلی مواردی مانند قانون گرایی ، تجربه گرایی ، احترام به عقلانیت ، مشارکت عمومی در عین احترام به حریم فردی افراد ، تشویق و تامین صاحبان سرمایه و مقدم شمردن منافع جمعی بر منافع فردی از موارد مشترک شاخصه های فرهنگ توسعه در کشورهایی بوده است که مرحله گذار از توسعه نیافتگی به توسعه یافتگی را تجربه کرده اند.
معضلی که سالهاست گریبان گیر جامعه ما می باشد این است که نه تنها تعریف درست و دقیقی از توسعه و فرهنگ توسعه نداریم بلکه بسیاری از رفتارهای فردی و اجتماعی ما مانعی بر سر راه توسعه می باشد.با نگاهی به کشورهای توسعه یافته در خواهیم یافت که توسعه در جامعه ای محقق نمی شود مگر اینکه توسعه طلبی در تک تک افراد آن جامعه تجلی یابد.در جامعه ای که افراد آن علاقه چندانی به کار و فعالیت ندارند عموما می خواهند راه صد ساله را یک شبه بپیمایند نوآوری و ابتکار در انجام فعالیتها دیده نمی شود گذشت و فداکاری کم رنگ شده است و هرکس به فکرمنافع خود می باشد و نیز قانون گریزی مد روز شده است نمی توان توقع تحول و توسعه داشت.
بی شک مادامی که این نوع رفتارها از جامعه ما رخت برنبندد مسیر توسعه به رویمان گشوده نخواهد شد.
در اینجاست که نقش دولت مشخص می شود.دولت باید بکوشد در کنار برنامه ریزی برای توسعه به فکر تغییر فضای فرهنگی جامعه نیز باشد و فرهنگ توسعه را ترویج نماید.همچنین باید بتواند رشته اعتماد میان خود با جامعه را مستحکم تر کند تا مردم دولت را از خود و دلسوز خود بدانند.
مسوولان باید بکوشند تا مواردی مانند قانون گرایی ،وفای به عهد و احترام به عقلانیت و نیاز به مشارکت عمومی را صادقانه در رفتار خود بروز و ظهور دهند تا شهروندان نیز اندک اندک با آنها همراه شوند.
دولت باید بداند به تنهایی نمی تواند کشتی توسعه را به ساحل مقصود برساند بلکه در این راه به همراهی و همدلی مردم نیاز مبرم دارد به همین دلیل باید به دنبال راهکاری برای ترمیم فرهنگ اجتماعی آسیب دیده باشد تا اهداف جامعه را با اهداف دولت همسو کند در غیر این صورت هرگونه فعالیت و هزینه ای بی فایده خواهد بود.